Οράματα και φόβοι.

Από το Νικόλα Σεβαστάκη

Ερωτικές προδοσίες ή πολιτικές διαψεύσεις φτιάχνουν, λοιπόν, άτομα που δεν θέλουν πια άλλο «παραμύθι»: προτιμούν, όπως ισχυρίζονται, την ωμότητα από την περιφραστική ευγένεια, το σκέτο τίποτα από το στολισμένο σαν παγώνι τίποτα, το να μην πιστεύουν σε κάτι παρά το να διαψεύδονται οι ελπίδες τους. 

20.4.2016 | 11:38 

Man Ray, Γυναίκα με κλειστά μάτια, 1928. National Gallery of Australia, Canberra. Πηγή: www.lifo.gr

Πηγή: www.lifo.gr

Aπό τον ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ

Υπάρχει ένας κόσμος που όταν ακούει πια για οράματα στην πολιτική τού έρχονται στο μυαλό παραληρήματα και παραισθήσεις. Φίλοι σού λένε, ας πούμε, ότι οποιοσδήποτε δημόσιος λόγος εμφανίζεται πλέον με αναπόδεικτα στοιχεία και δίχως τεκμηρίωση πρέπει να απορρίπτεται αυτόματα ως κακεντρεχής απάτη είτε ως αφελής δημαγωγία. 

Αυτός ο ρεαλισμός της απαισιοδοξίας δείχνει να ασκεί ιδιαίτερη γοητεία σε περιόδους σαν τη σημερινή, συγκυρίες όπου το πάνω χέρι έχουν τα αρνητικά συναισθήματα. Ενώ, όμως, αυτή η συγκεκριμένη στάση μοιάζει πιο κοντά στη διαύγεια απ' το να καταπίνει κανείς αμάσητα ψεύδη («σανό») ή από το να κουβαλάει φανατισμούς παλιάς κοπής, δεν μπορεί να μας πάει μακριά. Από μια άποψη, η αλλεργία με τα οράματα και η αδιαφορία για φιλόδοξους δημόσιους στόχους δεν είναι πραγματική ωρίμανση μιας κοινωνίας: θυμίζει μάλλον σύνδρομο εθελούσιας παραίτησης ή προκαταβολική άμυνα κάποιου απέναντι στις τυχόν μελλοντικές διαψεύσεις που παίρνει τη μορφή πεισιθάνατης βεβαιότητας. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι πολίτες αντιδρούν στα πολιτικά τους παθήματα όπως οι βαριά πληγωμένοι στον έρωτα: ακόμα και το ενδεχόμενο μιας νέας γνωριμίας τούς φαίνεται ανούσιο και προορισμένο να αποτύχει. Κάθε καινούργια δυνατότητα εμφανίζεται στους «προδομένους» ως άχρηστη επανάληψη ή ρίσκο μιας χειρότερης διάψευσης. Ένας πικρόχολος και ανθρωποφοβικός ρεαλισμός γίνεται έτσι η προσωρινή «σοφία των προδομένων», ένας τρόπος αυτοσυντήρησης σε δύσκολους καιρούς.  

 Ανάμεσα σ' εκείνους που ανεμίζουν την απαισιοδοξία ως νέο λάβαρο σοφίας και σε όσους καταφεύγουν στην αστική ευπρέπεια ως έσχατο ιδανικό, μπορούμε ακόμα να θέλουμε κάτι περισσότερο: μια νέα πρόταση για την πρόοδο και τη συλλογική ευημερία.

Ερωτικές προδοσίες ή πολιτικές διαψεύσεις φτιάχνουν, λοιπόν, άτομα που δεν θέλουν πια άλλο «παραμύθι»: προτιμούν, όπως ισχυρίζονται, την ωμότητα από την περιφραστική ευγένεια, το σκέτο τίποτα από το στολισμένο σαν παγώνι τίποτα, το να μην πιστεύουν σε κάτι παρά το να διαψεύδονται οι ελπίδες τους. 

Είπα, όμως, ότι αυτή η «αυτοπροστασία» έχει μικρό χρόνο ζωής. Διότι αν θέλουμε να επινοήσουμε ξανά την κοινωνική πρόοδο, δεν μπορούμε να τρεφόμαστε με τα αποκαΐδια της. Ούτε με τις προσωπικές μας μνήμες. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι χωρίς στόχους και χωρίς ένα στοιχείο πάθους δεν έχει νόημα ούτε η πολιτική ούτε ο έρωτας. 

Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε, ωστόσο, αν δεν θέλουμε να γίνουμε είτε εύπιστοι ανόητοι είτε δήθεν ξύπνιοι κυνικοί;

Πολλοί είναι αυτοί που απαντούν πλέον: να ελπίζουμε στην κανονικότητα, στην επιστροφή μιας κάποιας ανάπτυξης, στην αποκατάσταση μιας ελάχιστης εμπιστοσύνης σε θεσμούς και κανόνες. Δεν είναι παράλογη ούτε αδικαιολόγητη αυτή η απόκριση. Συχνά καταφεύγουμε στην εξιδανικευμένη ρουτίνα όταν δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε την καθημερινότητά μας. Ζώντας με μικρές ή μεγαλύτερες δόσεις αφόρητου χάους, η στοιχειώδης τάξη γίνεται πράγματι ένα «όραμα». Όπως όταν περιμένει κανείς ώρα σε μια ξεχασμένη από τον Θεό στάση λεωφορείου και ο κύριος από δίπλα αγορεύει για την απουσία (του) κράτους: γι' αυτόν, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, «όραμα» είναι να μην αργεί το λεωφορείο ή να μη βρίσκεται σε μια στάση βανδαλισμένη, σπασμένη και κατουρημένη.  

Πριν από κάποια χρόνια ένιωθα κάποια περιφρόνηση γι' αυτά τα μικρά πράγματα. Έλεγα πως αυτά είναι πολιτική της επιδιόρθωσης, μερεμέτια, τεχνικές βελτιώσεις. Τώρα λέω απλώς πως δεν αρκούν. Αναγνωρίζω πως είναι σημαντικά, αλλά εξακολουθώ να μην πείθομαι πως «αυτά» είναι η μοναδική πολιτική που μας απέμεινε. Δεν πιστεύω, δηλαδή, πως η απάντηση στην κούφια ρητορική της Ελπίδας μπορεί να είναι η ελάχιστη κανονικότητα του «τροχονόμου». Βλέπω, βεβαίως, διαφόρους να νοσταλγούν τον δάσκαλο του '60 με τον ίδιο τρόπο που ζηλεύουν τα ελεύθερα από αποτσίγαρα πεζοδρόμια πολλών ευρωπαϊκών πόλεων. Δεν θέλω να πω τίποτα γι' αυτόν το δάσκαλο (είχε και πολύ ξύλο, άγριο ξύλο, το ξεχάσαμε;), ούτε να υποτιμήσω τον ευπρεπισμό της ζωντανής καθημερινότητας. 

Αλλά στην πολιτική και στους δημόσιους στόχους χρειαζόμαστε ισχυρούς προσανατολισμούς. Ιδέες και κατευθύνσεις για τις ανισότητες, την εργασία, τις προτεραιότητες στο κράτος και στην παραγωγή. Αν αδιαφορήσει κανείς γι' αυτές τις ρυθμιστικές ιδέες και καταφύγει μόνο σε μάχες συμβόλων και στη χαμένη αστική ευπρέπεια, κινδυνεύει. Κινδυνεύει να γίνει ένας θυμωμένος ηλικιωμένος που δεν βλέπει το διαγενεακό χάσμα, που δεν υποψιάζεται το βάθος που έχει η θλίψη των ανέργων και ταυτίζει την κανονικότητα με την απουσία μπάχαλου.

Θέλω να πω εδώ πως η ανάκτηση της κανονικότητας χρειάζεται κι αυτή στόχους και ποιοτικά κριτήρια. Ανάμεσα σ' εκείνους που ανεμίζουν την απαισιοδοξία ως νέο λάβαρο σοφίας και σε όσους καταφεύγουν στην αστική ευπρέπεια ως έσχατο ιδανικό, μπορούμε ακόμα να θέλουμε κάτι περισσότερο: μια νέα πρόταση για την πρόοδο και τη συλλογική ευημερία. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε απλώς θα μεγαλώνει το κόμμα όσων αντιπαθούν τα κόμματα αλλά βαριούνται να σκεφτούν με τι να τα αντικαταστήσουν. Όχι και η καλύτερη εκδοχή.   Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της LIFO. 

Agnete Brun, Jorgen Skavlan 2010.  Property museum collection 

Πηγή: www.lifo.gr

Art Action Plan/Εικαστική Δράση

WE ARE PACKING  SUITCASES!

,,t h e a b s o l u t e l y n e c e s s a r y''

Photo credits: Jimmy Efthimiou 2016 

scroll down for Greek

Events Horizon artists, Athens in collaboration with En Flo Artists , Florina GR

A time experience in art and an art experience in time.

We live in an era where values, meanings, populations, and the concept of time itself are all at an increased rollover, displacement,and not always a clear destination. Violently many times as is the case with the refugees. Hastily just how modern mechanisms pack and distribute the truth.

 The journey, the osmosis and disclosing  process, today  more than ever,  makes sense to be documented through an experiential art process. The artist, through her/his personal experience , becomes a   recording body of her/his art work that exposes their  attitude towards  modern challenges, such  as feelings  of displacement, or  the codification of the quest, the metaphor of values,  location and time as creative factors.

Events Horizon , in collaboration with En Flo  art group, plans a live-action recording entitled THE ABSOLUTELY NECESSARY. Works of artists in the form of a suitcase, will travel to Florina on the 13 / 05.14.2016. The suitcase that will be loaded, and charged, will enclose or will be covered with thoughts, and messages,  that projects,queues of  us  will become  a collective work of art that will take over the train journey. Our first landing is Florina at the Museum of Contemporary Art on the 05.14.2016.  First destination on our  return is Art Athina on the  05.25.2016, together  with  the  recorded   action we  will debate conversations at the Forum s rganization.  Second destination will be the Train installation  at Rouf on  the 05.06.2016,  and our  gaze  on  the onward journey ....

                                                                                                                                                                                          

Events  Horizon in collaboration  with art group En Flo

Participants:

Aligizaki Kira, Anagnostou Roula, Ando, Axaopoulos Kimon Apostolopoulou Maria Archontaki Eirini Aslanidou Despina Asprogenidou Dora, Vazoukou Eirini, Gabriel Akakios, Gkousgkounis Sotiris, Diamanti Flora, Douvana Tati, Doukaki Maria Doukoumetzakis Michael,Douma Thalassini, Efthymiou Jimmy, Zarkada Marili, Kontou Thomai, Kavvadia Lea,Karamanli Aphrodite  Karamouzi Eugenia,Karamouzi Rania, Cassaveti Katerina, Cassavetes-Theofanopoulos Angel, Kouzari Mary Kouzounis Mina Koutridou Peace Koutroulis John, Kremasioti Katerina Leontopoulou Vasia, Lilikaki Kosmas Lioudakis Vangelis, Mantzouki Antonia,Margaroni Lydia Michailidou Evsevia, Michael Ellie, Mourkogianni Stella, Mousouli Litsa, Babasis Tasos, Beskos John, Boviatsou Lamprini, Bonatsou Ismini, Brisnovali Angelica, Panousi Eleftheria, Despina Pantazi, Paraskevopoulou Constantina, Pastra Maria, Poulos Elias, Prifti Eleni, Rimos Argyris, Rimpatsiou Katerina Rospoglou Kon / nos, Saltas Athanasios Sevastaki Maria Siaterli Vera Souflis Paul, Sofra Basiliki, Stathopoulou Katerina Sylikou Constantina, Syrakis Yorgos, Topaka Avgi, Touliatou Kerassia, Trypanagnostopoulou John, Tsigarida Betty, Ferentinou Amalia, Charalambidou Elli, Chrysanthou Areti

ΜΕ ΤΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ"
"Ορίζοντας Γεγονότων” - Κεραμεικού 88, Αθήνα
ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΒΑΛΙΤΣΕΣ ΜΑΣ!
Μια εμπειρία χρόνου στην τέχνη... και μια εμπειρία τέχνης στο χρόνο...
...ζούμε σε μια εποχή όπου αξίες, νοήματα, πληθυσμοί, η ίδια η έννοια του χρόνου, βρίσκονται σε μια αυξημένη μετακύλιση, μετατόπιση, χωρίς ξεκάθαρο πάντα προορισμό.
Βίαια πολλές φορές όπως συμβαίνει με τους πρόσφυγες. Βιαστικά, κατά πώς συσκευάζεται και διανέμεται η αλήθεια από τους σύγχρονους μηχανισμούς αναπαράστασης. Το ταξίδι, μια διαδικασία ώσμωσης και αποκάλυψης σήμερα περισσότερο από ποτέ, θα είχε νόημα να καθαρογραφεί μέσα από μια διαδικασία βιωματικής τέχνης....
Με τη δράση που παρουσιάζεται εδώ, επιθυμούμε ο καλλιτέχνης ο ίδιος να γίνει σώμα καταγραφής μέσα απ' το προσωπικό βίωμα, όσο και το έργο. Επινοώντας έτσι μια στάση απέναντι σε σύγχρονες προκλήσεις όπως το αίσθημα εκτοπισμού και αναζήτησης, η κωδικοποίηση και μεταφορά του πολύτιμου και του τόπου, ο χρόνος σαν αόρατος παράγοντας της δημιουργίας. 
Ο "Oρίζοντας Γεγονότων" σε συνεργασία με την ομάδα "Εν Φλω", σχεδιάζει μια ζωντανή δράση-καταγραφή, με τίτλο: "ΜΕ ΤΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ". Έργα καλλιτεχνών σε μορφή βαλίτσας, θα ταξιδέψουν στη Φλώρινα στις 13/14-5-2016, ενώ αποφασίστηκε από κοινού το έργο να είναι σε μορφή αποσκευής. Η βαλίτσα που θα φορτωθεί, θα φορτιστεί, θα περικλείσει ή θα καλυφθεί με τις σκέψεις, τα μηνύματα, τα έργα, τις αναμονές του καθενός μας και θα αποτελέσει το έργο που θα μεταφέρει όλα αυτά στο ταξίδι με το τρένο. Στο ταξίδι με το χρόνο και τα τρία διαφορετικά επίπεδα έκθεσης των έργων, όπως προσδοκούμε να γίνει: Στο τραίνο, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Φλώρινας και την 25/5/16 στην Art Athina, μαζί με την κινηματογραφημένη καταγραφή της δράσης, και μία ευρεία συζήτηση στο Forum της διοργάνωσης. Μετά την Art Athina, η έκθεση θα συνεχιστεί στο «Τρένο του Ρουφ», 5-12/6/2016.
Συμμετέχοντες
Αλυγιζάκη Κύρα, Αναγνώστου Ρούλα, Ανδρό, Αξαόπουλος Κίμων, Αποστολοπούλου Μαρία, Αρχοντάκη Ειρήνη, Ασλανίδου Δέσποινα, Ασπρογενίδου Δώρα, Βαζούκου Ειρήνη, Γαβριήλ Ακάκιος, Γκουσγκούνης Σωτήρης, Διαμαντή Φλώρα, Δουβανά Τάτη, Δουκάκη Μαρία, Δουκουμετζάκης Μιχάλης, Δούμα Θαλασσινή, Ευθυμίου Τζίμης, Ζαρκάδα Μαρίλη, Κόντου Θωμαή, Καββαδία Λέα, Καραμανλή Αφροδίτη, Καραμούζη Ευγενία, Καραμούζη Ράνια, Κασσαβέτη Κατερίνα, Κασσαβέτης-Θεοφανόπουλος Άγγελος, Κουζάρη Μαίρη, Κουζούνη Μίνα, Κουτρίδου Ειρήνη, Κουτρούλης Γιάννης, Κρεμασιώτη Κατερίνα, Λεοντοπούλου Βάσια, Λιλικάκης Κοσμάς, Λιουδάκης Βαγγέλης, Μαντζούκα Αντωνία, Μαργαρώνη Λυδία, Μιχαηλίδου Ευσεβεία, Μιχαλακέα Έλλη, Μουρκογιάννη Στέλλα, Μουσούλη Λίτσα, Μπαμπάσης Τάσος, Μπέσκος Γιάννης, Μποβιάτσου Λαμπρινή,
Μπονάτσου Ισμήνη, Μπρισνόβαλη Αγγελική, Πανούση Ελευθερία, Πανταζή Δέσποινα,
Παρασκευοπούλου Κωνσταντίνα, Πάστρα Μαρία, Πούλος Ηλίας, Πρίφτη Ελένη, Ρήμος Αργύρης, Ριμπατσιού Κατερίνα, Ροσπόγλου Κων/νος, Σάλτας Αθανάσιος, Σεβαστάκη Μαρία, Σιατερλή Βέρα, Σουφλής Παύλος, Σοφρά Βασιλική, Σταθοπούλου Κατερίνα, Συλίκου Κωνσταντίνα, Συράκης Γιώργος, Τοπάκα Αυγή, Τουλιάτου Κερασία, Τρυπαναγνωστόπουλος Γιάννης, Τσιγαρίδα Μπέτυ, Φερεντίνου Αμαλία, Χαραλαμπίδου Κίκα, Χατζημανώλη Ειρήνη, Χατζηστεφάνου Άννα Μαρία, Χουρχούλης Γιώργος, Χούσου Έλλη, Χρυσάνθου Αρετή.

Dream Time ....
in process   Maria Sevastaki  2016 Samos.